Дзед-герой
Лёс выпрабоўваў шмат яго,
Але ж не ведаў ён таго,
Што след крывавы назаўжды
Вайна аставіць на гады…
Дзед на вайне мой пабываў,
Шмат гора і нястач пазнаў,
Душэйны боль не загаіць–
Душа смылее і баліць…
Сяброў сваіх пакінуў там,
І значыўся ён пахаваным сам,
Але змог выстаяць тады,
Ды не гаілі боль гады!
Вайна пакінула свой след,
Прынесла гора шмат і бед.
І сэрца сёння ў нас баліць:
Нам нельга пра вайну забыць?!
Мой дзед–герой, ён будзе жыць–
Па-іншаму не можа быць!
Свабоду мужна адстаяў,
Нам шчасце, мір падараваў!
Бутылкіна Анастасія
|
Падзяка дзеду
Дзякуй табе, мой дзед-пераможца,
За мір, за шчасце, за яркае сонца!
За неба, за кветку, за бохан духмяны,
За тое, што быў да канца ты адданы.
Адданы зямлі, роднай сцежцы, матулі,
Дзецям сваім, што ў хаце паснулі.
І “дзякуй” кажу я ад чыстага сэрца,
Паклон табе нізкі, мой дзед-пераможца!
Дзякуй за подзвіг, дзякуй за за смеласць,
Дзякуй, дзядуля, за мужнасць, за вернасць,
Дзякуй, што ў міры сёння жывём,
Што песні пра дружбу і шчасце пяём!
Дарадзейка Ева
|
Прысвячэнне герою
Мой дзед-герой прайшоў вайну,
Свайго жыцця не шкадаваў,
Зазнаў трывогу не адну,
Таварышаў не раз ён ратаваў.
Нягоды, голад – цяжкая часіна,
Ды ўсё ж трымаўся мужна дзед.
І ўсё чакаў шчаслівую гадзіну,
Калі сустрэне Перамогу свет.
Ён, поўны веры ў Перамогу,
Ішоў наперад і ворага гнаў мужна.
І не было сумненняў, ні трывогі–
Змагаліся ўсе з катам дружна.
І вось настаў даўгачаканы час:
Гарматы сваё адгулі.
Здабыў Перамогу дзядуля для нас,
Каб ў шчасці і міры жылі!
Ляшкевіч Даръя
|
Вайна глядзіць праз экспанаты…
Ляціць стралой няўмольны час…
У нябыт шагаюць ветэраны –
Ужо засталося мала вас.
Сабой Радзіму захіналі,
Не ведалі прад куляй страх,
Усё краіне аддавалі,
А самі гінулі ў баях.
Вайна глядзіць праз экспанаты…
Блішчыць медаль на кіцелі…
Не стрэляць больш ужо гарматы:
Прагналі ворага збавіцелі!
Вайна глядзіць праз экспанаты:
Няма ў вайны той эпілога.
Не ўсе вярнуліся да хаты –
Глянь, абеліскаў колькі многа!
Вайна глядзіць праз экспанаты,
І кулямёт маўчыць сурова.
Мы помнім усіх, Вы не забыты –
Гаворым Вам падзякі словы…
Дошчыч А.М., настаўнік беларускай мовы і літаратуры
|
Это страшное слово «война»
Это страшное слово «война»…
Это боль, это скорбь и тревога.
Принесла много горя она.
Нелегка была к миру дорога.
Но народ наш за правду свою
Смело вышел на битву святую.
Был отважным он в каждом бою,
День и ночь своей жизнью рискуя.
За победу сражался народ –
От мальчишки до старого деда.
Тяжело это было. И вот -
Прозвучало, как громы: «ПОБЕДА!»
Мы обязаны память хранить
О героях тех, чтобы на свете
Не прервалась бы мирная нить
И всегда были счастливы дети.
Автор Казаков Кирилл
|
|
Спасибо ветеранам!
Война забрала много жизней, Сломала судьбы всех людей. Воспоминанья ненавистны, И нету пламенных речей. Мой дед прошёл по полю боя, Спасал он раненых, детей. И каждый раз, прося покоя, Он слышал колокол церквей. Солдаты гордо шли вперёд, Все понимали, что погибнут. И самолёты шли на взлёт, Надеясь, что врага настигнут. Всплывают в памяти людей Былые схватки, поединки. От тех рассказов мне больней, Слеза течёт, как паутинка. Пусть память не умрёт с годами, Пусть праздник отмечает вся страна. Мы говорим: «Спасибо, ветераны, Что каждый год приходит к нам весна!»
Автор Одинцова Яна
|
Мы снова возвращаемся к годам,
Пропахшим порохом и дымом.
О них напоминают по лугам
Стоящие безмолвно обелиски.
Мой дед прошёл по полю боя, Спасал он раненых, детей. И каждый раз, прося покоя, Он слышал колокол церквей. Солдаты гордо шли вперёд И понимали, что погибнут. А самолёты шли на взлёт С надеждой, что врага настигнут. Всплывают в памяти людей Былые схватки, поединки. От тех рассказов мне больней, Течёт слеза, как паутинка. Пусть память не умрёт с годами, Пусть праздник отмечает вся страна. Мы говорим: «Спасибо, ветераны, Что каждый год приходит к нам весна!»
Одинцова Яна
|
|